Νιώθω κουρασμένη, εξαντλημένη, και η εξεταστική ακόμα να τελειώσει, ούτε οι παραδόσεις των project, και έχω ακόμα 3η εξεταστική, και καινούριο εξάμηνο σε λιγότερο απο 2 εβδομάδες.
Θέλω να ξεφύγω από αυτό το "μαρτύριο". Σε εισαγωγικά μπαίνει γιατί είμαι και μαζόχα. Μου λέγε η καημένη η μάνα μου, μείνε παιδί μου στην Κύπρο, κι εδώ το πανεπιστήμιο μια χαρά είναι, αλλά εγώ πείσμα,(ας είναι καλά ο Ύψιστος, ήταν πολύ γενναιόδωρος), να πάω στα εξωτερικά, στις Ελλάδες.
Και το χειρότερο είναι ότι μου αρέσει, και η σχολή και όλο το πακέτο των τελευταίων 4μιση χρόνων. Αλλά αυτό το μαρτύριο της εξεταστικής θέλω να τελειώσει.
Να ξεκουραστώ μια φορά σαν άνθρωπος δεν γίνεται;
Να μην έχω να παραδώσω εργασία μετά την εξεταστική δεν γίνεται;
Να μην έρχεται καπάκι το νέο εξάμηνο, πριν καλά καλά τελειώσει το προηγούμενο;
Να υπάρξει έστω και μια φορά μια υποτυπώδης οργάνωση σ' όλο αυτό το σύστημα, και να μην γινόμαστε κουρέλια σε κάθε εξάμηνο;
Έχω πεθυμήσει τον τόπο μου, το χωριό μου, την οικογένειά μου,
νιώθω ότι κλείνει σιγά σιγά ο κύκλος των σπουδών μου(για το πτυχίο πάντα,για το μετά βλέπουμε),
και αισθάνομαι πίεση και ανακούφιση μαζί. Πώς γίνεται;
Πώς γίνεται να νιώθω όλα αυτά και εντούτις να πιστεύω ότι φεύγοντας από το τόπο αυτό που σπούδασα,θα είναι σαν να αφήνω ένα κομμάτι του εαυτού μου, της ύπαρξής μου;
Είναι φορές που σκέφτομαι, πως θα ήταν να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, να διορθώσω λάθη, να προλάβω άλλα, κακές κουβέντες, καυγάδες, είναι φορές που λέω για καλό έγινε ότι έγινε, από τα λάθη μας μαθαίνουμε,αλλά και πάλι εκεί στην πίσω πλευρά του μυαλού μας, όλοι μας κάνουμε την σκέψη πώς θα ήταν τώρα αν δεν γινόταν το γεγονός αυτό, η συμπεριφορά του άλλου...
Μπορεί να μην έχουν σχέση αυτά που γράφω μεταξύ τους, αλλά έτσι βγαίνουν από μέσα μου, σκόρπιες σκέψεις...
Και τι δεν θα δινα τώρα για ένα τζάκι,ένα μπουκάλι κρασί,μια καλή παρέα, κάπου απόμερα, ήσυχα και ήρεμα...
Καλό ξημέρωμα να χουμε...
